غزل

آه کز تاب دل سوخته جـــــــــــــان می ســــوزد
ز آتش دل چه بگویم که زبان می ســـــــــــوزد

یارب این رخنه ی دوزخ به رخ ما که گشـود ؟
که زمین در تب و تاب است و زمان می سوزد

دود برخاست ازین تیر که در ســــــینه نشسـت
مکن ای دوست که آن دست و کمان می سوزد

مگر این دشت شقایق دل خونـــــین من است ؟
که چنین در غم آن ســـــــــــروروان می سـوزد

آتشی در دلم انداخــــت و عالـــــــــــــــم بو بـرد
خام پنداشت که این عود نهــــــــــان می سوزد

لذت عشـــــق و وفا بیــــن که سپنـــــــد دل من
بر سر آتش غــــــم رقص کنــــــــان می سوزد

گریه ی ابر بهـــــــــارش چه مدد خواهد کرد ؟
دل سرگشته که چـــون برگ خــزان می سوزد

سایه خاموش کزین جان پر آتش که مـــراست
آه را گر بــــــــــدهم راه جهــــان می ســـــوزد

ه.ا.سایه