غزل

من چه گویم که کسی رابه سخن حاجت نیست
خفتگان را به سحرخوانی من حاجــــــت نیست
این شب آویختــــگان را چه ثمر مژده ی صبح ؟
مرده را عربده ی خواب شکن حــــاجت نیست
ای صبا مگذر از اینجــــــــا ، که دریـن دوزخ روح
خاک ما را به گل و سرو و سمن حاجت نیست
در بهــــــــــــاری که بر او چشم خزان می گرید
به غزل خوانــــــی مرغان چمن حاجت نیست
لاله را بس بود این پیــــــــــرهن غرقه به خون
که شهیــــــــــدان بلا را به کفن حاجـت نیست
قصه پیداست ز خــــــــــــاکستر خاموشـی ما
خرمن سوختگـــان را به سخن حاجـت نیست
سایه جان ! مهر وطـــــــن کار وفاداران اسـت
بادساران هوارا به وطــــــــــــن حاجـت نیست

ه.ا.سایه